Zawsze miałam w sobie ogromną wiarę, że „wszystko się da” – jeśli tylko naprawdę się chce. I wiecie co? To się sprawdza. Przynajmniej w moim przypadku.

​

Wtedy na mojej drodze pojawiło się dwoje niezwykłych ludzi – on: artysta, ogrodnik i florysta w jednym, ona: ciepła, serdeczna i zakochana w kwiatach tak samo jak on. To właśnie w ich kwiaciarni po raz pierwszy poczułam, że oto dotykam tego, czego pragnę najbardziej.

A przecież jeszcze chwilę wcześniej byłam pewna, że dziennikarstwo da mi wszystko, czego szukam. Cóż… bywa, że człowiek myli drogę.

 

Na szczęście są takie pomyłki, które prowadzą dokładnie tam, gdzie trzeba.

Kwiaty zawładnęły mną i moim życiem – i trzymają w swoim uścisku już ponad 20 lat. „Bez kokardy” to moje drugie dziecko, tym razem udane. Pierwsze, powiem szczerze, zbankrutowało (tak, śmieję się z tego dziś, bo inaczej się nie da 😄). Dzięki tamtej porażce wiem jednak, w czym naprawdę jestem dobra, a czego powinnam unikać jak ognia.

​

I tak oto dzisiaj nasza „Bez kokardy” rozkwita, staje się rozpoznawalna – najpierw w okolicy, a potem coraz dalej. A ja wiem jedno: czasem, żeby znaleźć swoje miejsce, trzeba zgubić się dwa razy.